Langzaam kom ik in vorm, klaar voor de grote ontmoediging. De ontmoediging zal een ware slijtage gaan worden, maar ben er klaar voor.

Vorig jaar mochten we even aan elkaar ruiken,  op z’n hondjes was ik degene die naar zijn gat mocht kijken. Lachend keek hij af en toe achterom. In zijn flitsend en glimmend pakje danste hij naar boven. De pedalen kraakten en van frustratie verviel mijn oude bike in de contra beweging. Iedere tred naar beneden was niet een duw voorwaarts,  maar een beproeving van de zwaartekracht. Ik wilde mijn krachten niet verdelen, ik werd gedwongen door de harmonica werking. Het koste me twee keer zoveel energie.

Smalend schreef hij over te vroeg pieken. Ik ben gelukkig geen olympier, of medaille pretendent. Wel zal ik je ergste nachtmerrie zijn in de Ardennen.

Bezweet schrik ik wakker. Iets in het verhaal klopt niet. Ik kom er niet achter wat het is. Uren lig ik te peinzen en te draaien. Pas tegen het ochtendlicht vallen mijn ogen dicht; ik heb geen bike meer.

Mazzel