Sun 24 Aug 2008
Langzaam kom ik in vorm, klaar voor de grote ontmoediging. De ontmoediging zal een ware slijtage gaan worden, maar ben er klaar voor.
Vorig jaar mochten we even aan elkaar ruiken, op z’n hondjes was ik degene die naar zijn gat mocht kijken. Lachend keek hij af en toe achterom. In zijn flitsend en glimmend pakje danste hij naar boven. De pedalen kraakten en van frustratie verviel mijn oude bike in de contra beweging. Iedere tred naar beneden was niet een duw voorwaarts, maar een beproeving van de zwaartekracht. Ik wilde mijn krachten niet verdelen, ik werd gedwongen door de harmonica werking. Het koste me twee keer zoveel energie.
Smalend schreef hij over te vroeg pieken. Ik ben gelukkig geen olympier, of medaille pretendent. Wel zal ik je ergste nachtmerrie zijn in de Ardennen.
Bezweet schrik ik wakker. Iets in het verhaal klopt niet. Ik kom er niet achter wat het is. Uren lig ik te peinzen en te draaien. Pas tegen het ochtendlicht vallen mijn ogen dicht; ik heb geen bike meer.
Mazzel
August 25th, 2008 at 8:19 am
Ik droom de laatste tijd erg veel. Warrig en hele verhalen. Zou het wel goed gaan met mij?
August 26th, 2008 at 12:41 pm
@ Pascal : niet moe genoeg :)))
@ Bram: géén bike meer? En dat met je vrije avonden..
August 27th, 2008 at 11:03 am
De trainingen zijn opgevoerd, zondag’s op de weg en woensdag’s in het bos. De ontmoediging zal niet aan mijn kant liggen! De kopman positie zal en moet verdedigd worden!! See you behind me in 5 and a half weeks!!!!
August 28th, 2008 at 11:33 pm
@ Pascal, schrijf ze eens op
@ Poldermeisje, ‘t waren de kleine lettertjes
@ Paul, bluf
August 29th, 2008 at 4:19 pm
Heb jij ondertussen nog niet de leeftijd bereikt waar je zonder schroom een nieuwe bike (met motor!) kan aanschaffen onder het mom van de midlifecrisis? Dan kunnen ze naar jouw kont kijken.